بررسی شخصیت‌پردازی سیاوش در شاهنامه فردوسی

داستانِ سیاوش، غم‌نامه­ای است که در تقابل دو عنصر و ارزش متفاوت ایرانی و نیرانی (تورانی) اهریمن و یزدان، خردورزی و سبک سری، با برخورداری از انواع کشمکش­ها و تقابل­های بیرونی و درونی شکل می­گیرد‌‌‌. هر یک از شخصیت‌ها، یک و یا چند ویژگی ­(ارزش و ضد ارزش) را، نمایندگی می­کنند‌‌. سیاوش، گرانیگاهِ همة دردها و درگیری‌ها، نماد فرزانگی، زیبایی، خردورزی، پیمان‌داری، زهد، قناعت، بندگی و نیایش‌گری ِیزدان، و دوری از هوا و هوس است که، با موانع بیرونی و درونی (سرنوشت، هوس سودابه، شعلة آتش، جنگ با توران، حسادت گرسیوز، خوی افراسیابی، سبک­سری کاووس و رنج درونیِ پناه بردن به دشمن) مبارزه می­کند‌‌. شخصیت سیاوش را از وصف‌های فردوسی، توصیف شخصیت او از زبانِ دیگران، رفتار او، عمل و کار او، توصیف ِخود او از شخصیتِ خود، و نهایتاً، از گفتارش می‌توان شناخت‌‌. پژوهشِ پیش­ رو، به تحلیل­ شخصیت سیاوش پرداخته ­است‌‌‌. او خردورز، دوراندیش، خاموش و کم گو، اهل مشورت، دارای صورت و سیرت نیکو، رازدار، اهل تامل و گاه تردید، و، پیمان‌دار و کسی است که سرانجام بر سر پیمان خویش می‌میرد‌.